“Je suis gay” riep de oude man me toe terwijl hij me wenkte om plaats te nemen op zijn terras voor een glaasje van ’t een of ander. Ik raakte van deze onverwachte ontboezeming enigszins uit het lood. Niet dat zijn kennelijke homoseksualiteit me hinderde, maar ik vroeg me af wat deze informatie in onze prille kennismakingsfase voor betekenis mocht hebben. En hoe ik daarop diende te reageren……”Enchanté, je suis hétéro”?
Ik raakte in deze wat ongemakkelijke situatie verzeild doordat ik met mijn wandelvriendin had afgesproken bij het gehuchtje Castillon. Wat aan de vroege kant parkeerde ik de auto aan de rand van het dorpje en vormde daarmee kennelijk de gebeurtenis van de dag, want een oudere man veerde op uit zijn stoel en vroeg vriendelijk of hij kon helpen. Ik bekende slechts te wachten op mijn vriendin maar dat kon ik dan beter bij hem op het terras doen met een kleine verfrissing, vond de man.
Hoewel ik door zijn ongebruikelijke verwelkoming wat op mijn hoede was, nam ik zijn invitatie aan. Het moest maar eens afgelopen zijn met mijn stadse en nuffige gewoonte in iedere onbekende man die me aansprak een akelige aanrander te vermoeden. Daar had ik – helaas – wel wat reden toe, maar een onbevangen blik is goud waard. Tijd om oude angsten maar eens los te laten. Dus.
Bij het plaatsnemen stelde hij zich voor als Jean-Marie. Enchanté !
Al woonde hij in een dorpje-van-niks, het werd me al gauw duidelijk met een ontwikkelde man van doen te hebben. Hij was journalist in ruste en het huisje was familiebezit, zijn grootmoeder was er geboren, zijn vader en hijzelf. Nu zat hij simpelweg met een boek en een glas te genieten van de landelijke rust. De bofkont.
Hij bood me een glaasje wijn aan maar ik vroeg bescheiden om wat kraanwater. Gaan wandelen met wijn in de benen was geen goed idee. Dat begreep hij wel.
Vriendin Ciëlle was nu ook gearriveerd en dronk een glaasje mee voordat we afscheid namen van Jean-Marie om dan nu toch echt te gaan lopen. Maar we moesten straks zeker nog een afsluitend glas komen drinken vond Jean-Marie. We beloofden het.
En jawel, bij terugkomst wachtte hij ons alweer vriendelijk lachend op. Hij wilde ons nu een biertje offreren, maar omdat we braaf opgevoede meisjes zijn, bovendien per auto, vroegen we hem een flesje bier te mogen delen. Wat verbaasd en schouderophalend willigde hij ons verzoek in; we deelden getweeën dus 2 flesjes. Partager op zijn Frans. Of op zijn Jean-Marie’s. Wie zal het zeggen.
We keuvelden geanimeerd over zijn familiegeschiedenis, de streek, mooie wandelingen en zijn kinderen. Lieve en leuke man. Zeker geen straf hem ontmoet te hebben. Castillon heeft wat mij betreft een pré als start/stoppplek van wandelingen in de regio.
“Hoe was uw naam ook weer ?”, vroeg Ciëlle bij het afscheid. “Ik heet Jean-Marie, maar ze noemen me “gay”. Ik ben niet gay, maar zo is mijn bijnaam”. Dat u het maar vast weet.
Doet u Jean-Marie de groeten van me als u eens door Castillon komt tijdens uw vakantie bij Le Miracle?
Recente reacties