Wat ging hieraan vooraf ? Lees over de voorbereiding van mijn tocht en mijn eerste verregende wandeldag.

 

 

Nadat de eerste wandeldag grotendeels was verregend was het ‘s avonds aangenaam aanschuiven in het hotel. Een voedzame Cevenolse maaltijd zou er best in gaan!

Ik liep de eetzaal in samen met Charly en ging zitten, gadegeslagen door een wat oudere dame aan de naastgelegen tafel. Zij merkte scherpzinnig op dat ik un chien bij me had. Dat kon ik niet ontkennen en zij monsterde Charly met goedkeurende blik. Haar evenbeeld kwam binnenlopen en schoof bij haar aan tafel; een tweeling.

Ze zaten niet om onderlinge conversatie verlegen,

en keuvelden er lustig op los.

De maaltijd smaakte opperbest en het is na een dag wandelen bovendien goed slapen en gezond weer opstaan. Ik had er weer zin an !

Één van de dingen echter die ik mij vooraf niet goed had gerealiseerd was dat je op zo’n bekende tocht zelden alleen loopt. Alle wandelaars vertrekken de volgende morgen immers min of meer op hetzelfde tijdstip, namelijk na het ontbijt. Nu ben ik niet zo van het filelopen, dus draalde ik een tijdje op het terras van het hotel totdat de wandelaars uit beeld waren. Ook de tweeling ging opgewekt en luid pratend op pad. Even wachten nog.

Nu was het mijn tijd om te vertrekken, besloot ik. Maar al snel kwam ik weer binnen gehoorsafstand van de tweeling, met hun nogal kenmerkende luide stemmen. Beuh, maar weer even wachten dus. Kon ik me meteen van wat laagjes kleding ontdoen want het werd warm. Traag lopend hervatte ik mijn tocht, en alweer drongen de stemmen van de dames tot me door. Verdikkeme, hier had ik geen zin in. Die twee bleken de gewoonte te hebben om alles wat ze onderweg zagen luidkeels te benoemen. En dat terwijl de stille natuur zo weldadig kan zijn. Wat nu te doen. Er waren twee opties, ze voor me zien te houden op geruime afstand, of ze in zien te halen. Het lot besliste; de dames zagen rechts een uitzichtspunt aangegeven en zwierden het pad af.

Wat er te zien was zal ik nooit weten want ik greep mijn kans, liep er snel

aan voorbij en maakte op tempo enkele kilometers.

Ik had ze gelost. Hoezee!!!

De Y-splitsing liet rechts een rood/witte markering zien en dus sloeg ik rechtsaf. Kapitale fout. Na enkele kilometers besefte ik de verkeerde route te lopen en moest terug. Zut, dan zou ik zeker weer die twee kakels gaan tegenkomen. En jawel hoor, verbaasd keek de dame op toen ze me zag aankomen. Ze was juist bezig met een stok de woorden “Les Jumelles” (De Tweeling) in het zand te krassen. Ja, dat deden ze altijd onderweg als ze gingen wandelen, vertrouwde ze me toe. En hoe ik nou toch hier terecht was gekomen, ik liep toch juist ver voor hen uit ? Je me suis trompé, bekende ik, wenste haar een fijn vervolg van de tocht en maakte me rap uit de voeten. Waar enkele honderden meters vóór me Jumelle-2 bleek te lopen. Deze keek om, ontwaarde mijn gestalte in de verte en meende dat ik haar zus was. Luid geroep (“Oehoeoeoeoe”) werd mijn deel. Die twee begonnen me op de zenuwen te werken.

Ik moest het anders gaan aanpakken. Ik kon natuurlijk de rest van de dag vruchteloos bezig blijven om uit hun buurt te blijven, maar op die manier was ik niet bezig met wandelen maar met vluchten. Ik wilde wandelen en genieten van al het moois om me heen. Het was dus zaak om “bij mezelf te blijven”, zoals dat zo mooi heet. Daar ben ik niet als vanzelf goed in, maar het lukte me zowaar om de Jumelles uit mijn hoofd te bannen en me over te geven aan het hier en nu. Heerlijk. Bovendien had Jumelle-1 me tijdens haar graffiti-activiteiten toevertrouwd waar ze die nacht gingen slapen, en dat was (jippie!) in een ander hotel dan waar ik ging verblijven.

De derde en laatste dag vertrok ik dus in alle rust, het zonnetje scheen, hondje en ik hadden er zin in. Le Bleymard was het doel. Het pad meanderde door een heuvelig landschap en een zee van bloemen. Hele velden vol klaprozen kleurden de omgeving rood. Prachtig. Ik genoot.

Maar…..wat hoorde ik daar in de verte ? Pffffff, de stemmen van de tweeling weer. Zodra Jumelle-1 me ontwaarde riep ze galmend door het dal “Ah, la madame avec le chien!”. Het was niet anders; mijn tocht zou geplaagd blijven door hun aanwezigheid.

De dames bleken inmiddels een ander slachtoffer geadopteerd te hebben; een Franse jongeman werd door Les Jumelles geflankeerd terwijl zij luidkeels ondertitelden wat voor eenieder zichtbaar was, namelijk dat “les coquelicots sont si joliment rouges” en het landschap “magnifique”.

Ik wierp me gillend in het ravijn.

 

 

 

Nee, dat deed ik natuurlijk niet, want wandelen is behalve gezond en aangenaam ook leerzaam. Zo leerde ik deze dagen het volgende:

• Dat het me (soms) lukt om “in het moment te zijn” en me alleen bezig te houden met mijn eigen plan.
• Dat ik alleen lopen erg prettig vind en dat het op bekende trails nog een hele kunst is om de kudde van je af te schudden.
• Dat ik mezelf onderschat heb (ik kan beter en langer lopen dan ik dacht).
• Dat je van regen nat wordt, ook met een regenpak aan.
• Dat ik beter een ander regenpak kan kopen.
• Dat investeren in goede wandelschoenen de moeite loont (mijn voeten bleven droog).
• Dat je van de vast-en-zeker-erg-mooie-omgeving soms geen fluit kunt zien door mistflarden en wolken.
• Dat je in de stromende regen vrijwel niets kunt zien door je bril, dus ook niet op je GPS kunt kijken en dat een papieren kaart dan zinloos is.
• Dat ik monter bleef in de zeikende regen en hardop om mezelf moest lachen onderweg.
• Dat kletsnat stokbrood niet lekker is.
• Dat ik niet van suiker ben.
• Dat na regen altijd weer zonneschijn komt.

Wandelen, joechei!