Wandelen naar de bronnen van de machtige rivier de Tarn. Het herinnerde me aan een televisieserie uit mijn jeugd, die verhaalde over twee Britse ontdekkingsreizigers uit de 19e eeuw (Livingstone en Stanley) die elkaar beconcurreerden in het ontdekken van de bron van de Nijl in Afrika.

Ze gunden elkaar de scoop niet, en toen ze elkaar tegen het lijf liepen in de rimboe van donker Afrika sprak Stanley de iconische woorden “Dr. Livingstone, I presume ?”.

Of het nou door deze serie komt (hij maakte diepe indruk op me): het zoeken naar de bron van een rivier hééft iets.
En zo vatte ik het plan op om naar de bronnen van de rivier de Tarn te gaan lopen. Daar viel niets meer aan te ontdekken, dat was al door iemand anders gedaan en ik hoefde slechts de track te downloaden. Maar dat deed niets af aan de lichte opwinding die ik voelde toen we de bron naderden.

De rivier de Tarn ontspringt bovenop Mont Lozère op ca.1600 m, kabbelt naar beneden om zich door de Gorges du Tarn te persen en uit te monden in de Garonne.

Twee wandelvrienden en hond Charly vergezelden me. We vertrokken vanaf Mas de la Barque en liepen allereerst naar Pic Cassini (1680 m). Vanaf dat punt heb je een schitterend zicht rondom over o.a. de Sommet de Finiels. De weg vervolgde door matig geaccidenteerd terrein, waar het pad niet altijd even duidelijk was . Maar een blind paard kan – met de wandel gps in de hand – hier uiteindelijk nog niet verdwalen.

We passeerden enkele schaapskudes met hun herders en trouwe helpers de “patous”; grote (meestal witte) langharige honden die de kudde beschermen tegen gevaren en indringers.

Tenslotte kwamen we daar waar de Tarn zou moeten ontspringen.

Tja, als je aan het einde van de zomer zoiets onderneemt moet je er rekening mee houden dat de hoeveelheid water wat tegenvalt; de bedding stond droog ?.
We volgden de bedding naar beneden, en daar was plots toch een poeltje water. We speurden rond om te zien waar dat dan vandaan kwam, maar dat blijft verborgen voor een ongeoefend oog. Verder lopend werd de bedding voller en voller, en we kwamen zelfs langs een deel van de rivier waar een natuurlijk zwembekken was gevormd. Goed voor een heerlijke duik !

Het is toch bijzonder om te zien hoe een imposante rivier ergens hoog op een berg begint als een onbeduidend stroompje.

Ik vind de tocht van zo’n 16 km erg de moeite waard en hij is wel lang maar niet zwaar. Al zou ik hem een volgende keer liever in mei of juni lopen. De natuur is dan boven op de Lozère een feest van bloemen en de prille rivierbedding zal ongetwijfeld veel beter gevuld zijn. Kijkend naar de droge geulen in het landschap vermoed ik dat het water dan van diverse kanten naar beneden zal stromen. En aan het einde van de tocht wachtte ons weer Mas de la Barque, waar een heerlijk verfrissend biertje smaakte als nooit tevoren.
Gasten van Le Miracle vinden de gpx-track van deze wandeling in het DIGI-infoboek (nummer 28).