Waar het hart vol van is loopt de blog van over.
Eén van mijn beste keuzes in jaren is het in huis halen van hondjelief Charly. Een aimabel hondenbeest dat met haar krullerige zachte vacht en ontwapenende boevenkop al heel veel mensen om haar pootje heeft weten te winden.
Mijn oog viel in eerste instantie op het merk Lagotto Romagnolo omdat zij de begeerlijke eigenschap hebben niet te verharen. Want ik ben naast een hondenliefhebber ook een zindelijk type, en gruw van rondvliegende vlokken hondenvacht.
Ik wist dat Lagotto’s in Italië werden ingezet om aangeschoten waterhoentjes en eenden uit het water te vissen, hun waterdichte krullenvacht leende zich daar uitstekend voor. Maar wat voor mij nieuw was is dat dit ras ook uitermate bedreven zou zijn in het opsnuffelen van truffels.
En nu zouden deze schatten zich ook nog eens in de bossen rondom Le Miracle bevinden. Schijnt…..
Dat prikkelde me. En inderdaad, ze bleek een uitzonderlijk talent te hebben voor de truffel snuffel. De door mij verstopte dummy’s (kurkje met truffel olie) spoorde ze in no-time op. Triomfantelijk groef ze het nepding uit de grond om me verwachtingsvol aan te kijken voor de beloning. De truffel op zich blieft madame gelukkig niet, maar wel het lekkere hondenkoekje dat er op volgt. En natuurlijk vele aaitjes en loftuitingen van mijn kant. U zou me soms moeten horen. Of eigenlijk beter van niet.
Tot zover ging alles gesmeerd. Maar hoe nu verder ?
Overbuurman Wim (inderdaad, ook Nederlander) vertelde dat de burgemeester hem ooit had toevertrouwd dat er truffels zouden groeien op zijn terrein, ik mocht het gerust eens komen proberen. Als een stofzuiger slingerde Charly met haar neus over de grond van buurman’s terrein, zonder resultaat. Ook onze vriendelijke Vlaamse buren Walter en Rita nodigden me uit hun terrein te laten besnuffelen; hun schoonzoon had daar immers enkele jaren geleden truffel-eikjes geplant. Ook daar vertoonde Charly enthousiast maar vruchteloos haar kunsten. Noppes. No truffel.
De twijfel sloeg toe: kán ze het niet, of zijn er gewoonweg geen truffels ?
Ietwat gespannen ging ik dus naar Uzès, waar in januari de jaarlijkse truffeldagen worden gehouden op het mooie Place aux Herbes. In het midden was een flinke laag aarde aangebracht met enkele eikentakken in de grond gestoken bij wijze van bos. In deze dikke laag grond waren een twintigtal truffels gestoken en hondeneigenaren mochten hier hun geluk beproeven.
Met knikkende knieën betrad ik het strijdtoneel. Charly dartelde opgewekt voor me uit. Tientallen Fransen keken geamuseerd toe. Mijn commando “Charly truffel !” deed de spreekstalmeester vragen waar ik vandaan kwam. Ik bekende een Nederlandse te zijn, maar de hond was een echte Française stelde ik hem gerust (zij het van Italiaanse komaf ? ).
Charly ging onderwijl vrolijk haar gang een hoppakee, daar groef ze de eerste truffel op, en de tweede ……
Ik stond ook niet zo’n klein beetje voor aap toen Charly zich opeens – ten overstaan van alle toeschouwers – ongegeneerd toelegde op het produceren van een kloeke drol midden in de truffelarena.
Zij zat er niet mee, maar ik begon zenuwachtig en vruchteloos te graaien in mijn veel te volle damestas op zoek naar een plastic zakje. De menigte vond het allemaal reuze vermakelijk. Maar het was het allemaal waard. Onze Charly is een truffelhond, ze kan het écht !
Dat levert echter nieuwe zorgen op; goede truffelspeurders zijn namelijk geld waard en dat brengt sommige lieden op verkeerde ideeën. Dus of het nou zo slim was om midden in Uzès met haar talent te pronken ?
0 reacties