Nu ik definitief ben toegetreden tot het gilde van gepassioneerde wandelaars lonkte de iconische Stevenson Trail, er was geen ontkomen aan. Deze tocht voert zo’n 280 km door bergen en dalen, deels door de Cevennen en is een must onder wandelaars. Daar ging ik nu eens mijn tanden in zetten was mijn ferme besluit.

De organisatie van dit plan pakte echter uit als een queeste.

Allereerst staken de Corona-beperkingen een stok in mijn wielen. Mijn voornemen om voor onderweg comfortabel gespreide bedjes plus warme maaltijden te reserveren stuitte op het feit dat de horeca wegens Corona gesloten bleef tot 9 juni. Ná deze datum zou het warmer en drukker zijn; niet ideaal voor zo’n tocht maar dat moest dan maar.

Ook was het een voorwaarde dat hondjelief Charly me kon vergezellen; mijn trouwe en immer vrolijke wandelmaatje. Daarmee vielen al een paar accommodaties af, honden zijn immers niet overal welkom.

Ik had mijn oog laten vallen op een traject van ongeveer 50 km van Luc naar Le Bleymard, af te leggen in 3 dagen. De spoeling van beschikbare en hondvriendelijke accommodaties bleek dun, en het hielp ook bepaald niet dat er in Frankrijk meestal niet wordt gereageerd op mails en dat telefoons niet altijd worden opgenomen. En als ik dan juist 2 van de 3 benodigde overnachtingsplekken beschikbaar vond, bleek de derde “tout complet”.

Dat leidde tot gepuzzel met de planning, maar toen het puzzeltje compleet was ging ik over tot het reserveringsproces.

En daarbij kwam dat wonderschone Franse fenomeen om de hoek kijken;

De Cheque

Dit archaïsche betaalmiddel is in Frankrijk nog altijd heel gangbaar en alle drie de hotels vroegen me een aanbetaling te doen middels zo’n papiertje en dit aan hen op te sturen. Dus 3 cheques, 3 enveloppen, 3 postzegels en 1 gang naar de postbus. Ik ben er niet zo van, maar enfin.

Hotel 1 bevestigde de ontvangst van de cheque, hotel 2 bevestigde pas nadat ik daarom vroeg en hotel 3 had niks ontvangen bleek bij navraag. De hotelier in kwestie deed er vrolijk over (“la perte du siècle”) maar ik kon er niet mee lachen. Op mijn aandringen mocht ik de aanbetaling dan ook wel overmaken. Waar die derde cheque ondertussen is gebleven weet niemand; ik houd mijn bankrekening toch maar in de gaten.

Alles in kannen en kruiken dus. Ik hoefde alleen nog maar het loopwerk te volbrengen en kon onderweg rekenen op bed, bad en brood. Dat voelde goed. Ik kon tevreden achteroverleunen.

Tot op zondag 13 juni mijn telefoon ging. Het eerste hotel….. “waar blijft u ?!”

Euh, ik heb voor as. zondag 20 juni gereserveerd én betaald, was mijn stamelend verweer. En deze datum met bijbehorend reserveringsnummer stonden ook op de cheque die ik toestuurde als aanbetaling, voegde ik eraan toe. Die was bovendien ook al door hen geïnd.

“Oh, maar eerder had ik het toch over de 13de gehad?”, zei de madame aan de telefoon. Oui, maar dat was door mij via hun website verzet naar de 20ste en daarvan had ik bevestiging met reserveringsnummer ontvangen, repliceerde ik. Dat maakte echter geen enkele indruk. Dat was dan dommage zei de madame zonder een woord van excuus, want voor de 20ste hadden ze geen plek. Echt niet ?? (in mijn hersenpan ontstond nu enige kortsluiting….). Nee, helemaal vol. “Tant pis”, besloot de dame.

Da’s niet zo mooi liet ik haar weten, mijn hele wandelplanning in duigen. Ik bleef beleefd in de hoop dat de dame aan de lijn hierdoor tot een wat klantvriendelijker houding te bewegen was maar het was madame worst. Wilt u mij dan mijn aanbetaling terugstorten? Ah, maar daar ging madame niet over, dat moest de patron beslissen, zij was slechts employee.

Nu, vele mailtjes verder mag ik alleen nog maar hopen mijn aanbetaling terug te zien, de patron zit er kennelijk nog op te broeden. Ik reken maar nergens op*. Deze manier van omgang met klanten behoort tot een Franse onhebbelijkheid waar ik wel eens vlekken van krijg. Schijnt nog iets met de Franse revolutie van doen te hebben wat tot in het genenpakket van de Fransman is doorgesijpeld: “Niemand is nog onze koning !”. En zéker niet een klant.

Gelukkig staat er veel moois tegenover in dit zo fraaie land. Kwestie van loslaten en omdenken is het de beste insteek. Dit lukt me met wisselend succes.

Ik zal door deze faux pas van de hotelier mijn wandelplezier niet laten bederven. Ik neem mijn verlies, lach erom (nog wel als een boerin met kiespijn) en ik ga lopen !

 

 

* Inmiddels heb ik – zonder verdere toelichting overigens – een deel van de aanbetaling retour ontvangen van het hotel. Per cheque bien sur. ?

** Bij het vertrek uit het Hotel-van-de-zoekgeraakte-cheque riep de hotelier me – al wapperend met een papiertje – weer naar binnen. Inderdaad, het bleek de zoekgeraakte maar nu toch gevonden cheque te zijn. Hij bleek al enkele weken tussen zijn post rond te hebben geslingerd.