Paddenstoelen, ik ben er dol op !
Uiteraard om ze te zien schitteren in de herfstbossen, maar ook om ze op te eten. Eén van de grote geneugten van de herfst die aardse geuren en smaken, heerlijk !

Maar het plukken van paddenstoelen in het wild blijft een tricky aangelegenheid.

Zo sprak ik vorig jaar een dame die met een tas vol paddenstoelen naar de plaatselijke pharmacien (apotheker) was gegaan. In Frankrijk zijn dit dé deskundigen als het gaat om het determineren van paddenstoelen. De apotheker keek naar de inhoud van de tas en beoordeelde deze als veilig.

Maar tussen al deze eetbare exemplaren had zich heel listig een giftige paddenstoel verstopt die erg op de rest leek.
Gevolg: de dame belandde in kritieke toestand in het ziekenhuis, waar ze geplaagd werd door wanen en in paniek de infusen uit haar arm trok om het ziekenhuis gezwind te verlaten. Ze heeft het allemaal overleefd gelukkig maar zit nu wel met blijvende leverschade. Niets om luchtig over te doen dus. En als stadse Hollandse heb ik er ook gewoonweg “de ballen verstand van”. Een vriendin-met-paddenstoelenervaring laat ook niet na te benadrukken hoe voorzichtig je moet zijn en hoe zelfs de locals zich nog wel eens vergissen met alle akelige gevolgen van dien. Internet biedt ook al geen betrouwbare info; waar de ene website rept over uiterst giftig wordt dezelfde paddenstoel op een andere website eetbaar genoemd, tsja…..

Vorig jaar meldde ik me daarom bij de plaatselijke paddenstoelenvereniging om begeleid door kenners de herfstlekkernijen te gaan plukken. Mispoes.

Door de aanhoudende droogte was er in het najaar 2019 amper een paddenstoel te vinden en werden de activiteiten afgelast. En dit jaar…..u raadt het al…..is Corona de spelbreker. Het blijft dus vooralsnog pover gesteld met mijn paddenstoelenambities.

Maar al wandelend met een vriendin trof ik laatst twee vrouwen die met een mand door de bossen struinden. Dan weet je hoe laat het is: recherche de champignons. Ze waren vooral op zoek naar de Lactaire Sanguin (smakelijke melkzwam) en ze legden me uit hoe deze te herkennen en waar je ze vindt. Gelukkig zijn er geen giftige look-a-likes, hooguit minder smakelijke.
En zowaar, tijdens het wandelen met de hond vond ik er laatst een paar. De Franse buurvrouw zag me langslopen met mijn vondsten in de hand en reageerde direct “Ah, des Lactaires Sanguines !” wat mijn laatste restje twijfel wegnam. Dat werd dus een maaltje paddenstoelen-van-eigen-pluk die avond.

 

We zijn nu twee weken verder en ik leef nog en ben – geloof ik – nog helder van geest.
Oef, opgelucht !