Osterhaus heeft misschien wel gelijk, we verzanden in een zaagtandgrafiekje.

Dit gaat zonder twijfel de meest ongewone en vreemde decembermaand worden die wij ooit hebben meegemaakt.
Vanuit Frankrijk volgen wij natuurlijk ook zo’n beetje het wel en wee van de pandemie in Frankrijk, Nederland en Vlaanderen en het lijkt erop dat het virus ons voorlopig nog te slim af is. De cijfers sukkelen in alle landen wat op en neer, maar voorlopig sukkelen ze vooral omhoog.

De sombere blikken van Rutte, De Jonge en Macron prenten ons in dat we er als volk qua discipline en volgzaamheid niet veel van bakken.

En dan moet ik tóch weer even terugdenken aan een uitspraak van “onze” Ab Osterhaus die zich nogal opwond over het halfslachtige overheidsbeleid en voorspelde dat we op die manier voorlopig in een zaagtandgrafiekje zouden terechtkomen, een beetje op en weer een beetje neer. Hij had een punt vrees ik.
En ondertussen wordt iedereen er een beetje moe van en knaagt ongehoorzaam aan de ge- en verboden, de discipline hólt achteruit in mijn beleving. En versta mij goed: ook ik betrap mijzelf wel eens op een faux pas in Corona-tijden. En ik snák inmiddels naar een lekker vorkje prikken buiten de deur. Afzien zit niet (meer) in onze natuur lijkt het.

Ik klamp mij nu maar vast aan de gedachte dat ik mijn mouw mag gaan oprollen voor de vaccinatiespuit, ik zal deze met gejuich en vreugde in ontvangst nemen.
Het alomtegenwoordige wantrouwen over het vaccin (“Je weet niet wat erin zit”) is aan mij niet besteed. Maar laat ik mij hier niet verliezen in die discussie, daar zijn al genoeg platforms voor waar de gemoederen soms hoog oplopen.

Normaal gaan wij in de winter enkele weken naar Nederland voor familie en vriendenbezoek. Maar het schuurde ditmaal een beetje. Manlief is met zijn 66 jaar en lichamelijke constitutie lid van de risicogroep. En om dan “gezellig’ in Nederland op elkander te gaan klitten voelde niet goed. We hebben het afgeblazen. Jammer, want we waren er wel aan toe om weer eens wat lieve vrienden en familie in de armen te sluiten.

De winter brengen we dus hier door en dat is geen straf. Het is hier immers mooi en we worden omringd door prachtige natuur. Wie weet wacht ons wel een witte kerst !

Ik heb alvast het plan opgevat om – als de sneeuw is gevallen en de zon schijnt – een sneeuwwandeling te gaan maken vanaf Mas de la Barque.
De eerste sneeuw is er al gevallen zag ik via de webcam.

Met mijn winterisolement komt het dus wel goed; míjn zaagtandgrafiek zal dit jaar bestaan uit een kartelige bergrug op Mont Lozère. Lekker puh ?.