Mijn wandelvriendin kwam met het spannende plan om eens samen een nachtwandeling te gaan maken. Wat is er aan wandelen in het donker zult u zich misschien afvragen. Maar het is een perfecte manier om optimaal van de schitterende sterrenhemels in de Cevennen te genieten. Maar ook de nachtelijke geluiden in het bos zijn bijzonder. Het geschreeuw van de uilen en het gescharrel van allerlei dieren.

We draaiden warm met een mooie wandeling vanaf Le Pont de Rastel.

Dat was best een beetje spannend…..er ritselt en ruist van alles in het nachtelijke bos.

Maar ik suste mijzelf (en haar) met de wetenschap dat de dieren banger voor ons zijn dan wij voor hen. Zij hebben ons lompe “gestamp” al van verre gehoord en ons al lang geroken en maken zich rap uit de voeten: “huuu enge mensen”.

Deze proefwandeling smaakte naar meer en we besloten in de nacht naar Pic Cassini te gaan lopen. Deze top van 1680 meter ziet rondom uit over de Sommet de Finiels, Mont Lozère, de Cevennen, het Rhônedal en ze ziet (uiteraard) ook uit op de Mont Ventoux. Althans, overdag ;-).

We startten met een lekkere maaltijd in de auberge op Mas de la Barque. De timing was perfect, na de koffie was het voldoende donker om de rugzak op te doen.

Daar gingen we. Het was te donker om zonder zaklamp te lopen, en we schenen dus met de lamp voor onze voeten om akelige struikel- en valpartijen te vermijden.
Op het uitzichtspunt bij Col de l’Aigle wachtte ons nu een heel ander zicht dan overdag. Ditmaal waren het de rode lichtjes van de talloze windturbines in het Rhônedal die onze aandacht trokken.

Maar het meest bijzondere was wel het indrukwekkende geburl van de herten rondom op de bergflanken. Een bijzonder geluid wat ik nog nooit in het echt had gehoord.

Variërend van een bijna blaffend soort geluid tot diep donkere uithalen. In deze setting klonk dit geburl extra mooi.
De heren hert winden zich nogal op in de herfst. Of – zoals de herbergierster zei toen ze ons uitzwaaide – “Ils deviennent tous un peu fada” (ze worden allemaal een soort van kierewiet). Zolang we hen niet zouden storen was er geen gevaar, aldus de bergbewoonster.

Boven op Pic Cassini aangekomen een zicht rondom met in de verre omtrek het oplichten van de steden die in het dal liggen. De sterrenhemel was spectaculair mooi, compleet met de melkweg en ander moois waarvan ik helaas de benamingen niet ken.

De stilte (boven op de top hoor je van het geburl vrijwel niet meer) was intens en we boften met het bijna zomerse briesje wat over de top woei.

De sterrenhemels in de Cevennen zijn vermaard, door de geringe lichtvervuiling zijn ze helder en indrukwekkend. Mocht u geen zin hebben om de berg op de sjouwen om dit live te aanschouwen: bij Le Miracle ligt het prachtige boek “Les Nuits des Cévennes”. U kunt het op uw gemakkie op de luie bank inzien. Bijna nét zo mooi als de echte sterrenhemel. Het geburl en het zomerbriesje moet u er dan even zelf bijdenken.

En die foto hierboven? Nee, die nam ik niet zelf helaas. Daarvoor is beter cameramateriaal nodig dan wat ik ter beschikking heb. Maar de werkelijkheid was écht zo mooi !