En toen werd het opeens heel stil om ons heen; sinds een aantal dagen leven we hier in een lockdown en is de wereld in shock.
Enkele weken geleden wilde ik het nog niet helemaal geloven, en deed ik – net als Rutte – lacherig iets vaags met mijn elleboog als ik vrienden ontmoette.
Maar dat was al snel niet langer houdbaar, dat zag ik bij Rutte en het drong ook langzaamaan bij mij door.
We moeten aan de bak, zullen veren moeten laten, ons teweer moeten stellen, voor elkaar moeten zorgen en weer opstaan.
In eerste instantie voelde ik de paniek over me heen komen, zoals zovelen denk ik. Gek genoeg maakte ik me over mijn eigen gezondheid of die van vrienden eigenlijk geen zorgen. Struisvogel aan het roer.
Maar wel was ik – woelend en onrustig slapend – in gevecht met het spook van de angst dat juist ‘s nachts zo venijnig kan toeslaan.
Ik zag voor mijn slapend geestesoog ons bestaan ineen storten, ons aan de bedelstaf geraken, met hangende pootjes terug naar Nederland waar we ons van liefdadigheid en aalmoezen in leven zouden moeten houden.
Onderwijl zouden hele volksstammen om ons heen ziek en ellendig in de overvolle gangen op brancards smeken om hulp. Dat soort apocalyptische beelden. U kent ze vast.
Ik merkte wat het met me deed door voortdurend de media af te schuimen waar ik vooral angstwekkende getallen en statistieken aantrof, hier en daar gelardeerd met onruststokerige berichten van zelfverklaarde deskundigen die er vooral op uit leken te zijn om hun paniek op mij over te brengen.
Opeens merk je dat – hoewel je niet besmet en niet ziek bent – het coronavirus je toch te pakken heeft gekregen, maar dan tussen je oren.
Ik wilde af van die negatieve gedachtenstroom; weg jullie, vort !
Dat klinkt alsof deze omslag me zomaar overnacht overkwam. Neen. Het Corona-nieuws heeft me ook het goede zetje gegeven.
Want naast bizarre berichten over de collectieve waan tot het hamsteren van wc-papier en de ellende die de wereld nog te wachten staat lees ik ook hoopgevend nieuws.
Zo is de smog boven China verdwenen. Horen mensen in Wuhan opeens de vogels fluiten. Gaan thuisblijvende kinderen weer boeken lezen en puzzelen. Kindertekeningen worden afgegeven bij bejaarden die nu geen bezoek meer krijgen. En schieten initiatieven om elkaar bij te staan uit de spreekwoordelijke paddestoelengrond.
Er lijkt een nieuwe energie bij mensen te ontstaan: “we can do this”! Er komt een andere drive naar voren dan die van “meer-meer-meer, nóg spannender, nóg sneller en nóg verder !”. Misschien lukt Corona wat nog geen wereldleider, G7-top of EU is gelukt. Weer even terug naar normaal en basic, iets waar je kennelijk pas ruimte voor voelt als alles uit je handen wordt geslagen.
Tot zover mijn bescheiden beschouwingen. Doe ermee wat u wilt.
En wat doe ik in deze zee van opgelegde rust tijdens de lockdown ? Ik sla aan het poetsen. Can’t help myself.
Het is mijn onbeholpen manier om het Corona-virus uit mijn systeem weg te schrobben. Alles schoon, alles helder.
Met emmer en sop pleeg ik een verzetsdaad tegen dat ellendige virus wat ons naar het leven staat.
Ik laat de frisse lucht en de zon naar binnen. In ons huis, in mijn hart, en mijn gemoed. Om straks weer met open mind mensen te verwelkomen op deze heerlijke plek. Want daarom was het allemaal begonnen. Ik moest weer even opnieuw scherp stellen. Done !
En ja, wij gaan zeker ook een flinke deuk oplopen van dit virus, zoals velen met ons. Als dat alleen maar economisch zal blijven mogen we in onze handen knijpen.
Maar ik realiseerde me dat we ook lucky bastards zijn, zoals ik samen met mijn lief in de zon zit te lunchen met uitzicht op het dal. De kippen en hond rustig om ons heen scharrelend. Lucky dat we hier wonen. Dat we gezond zijn. Dat we samen zijn.
Toedels Corona !
Prachtig Lydia, en zo herkenbaar. Wij werken hier stug door om alles weer tip top te krijgen, schilderen, repareren (die onbelangrijke dingen …), de tuin. Fijn, lotgenoten!