Niet zelden krijgen we de vraag gesteld of honden hier ook welkom zijn. Het antwoord is helaas nee (met een uitzondering voor hulphonden).
En dat is zeker niet omdat we een hekel zouden hebben aan honden. Integendeel, ik ben opgegroeid met honden en ben fan. We hebben zelfs sinds kort weer zo’n hondenbeest.

Maar gasten van Le Miracle mogen helaas hun hondenmaatje niet meenemen.

Dat vraagt om uitleg.
Met name in de zomer is het hier op de mas van Le Miracle een levendige boel met bewoners en gasten. Een fijne combinatie van rust en gezelligheid, al naar gelang. De landelijke en relaxte sfeer wordt versterkt door de los rondscharrelende kippen, de twee poezen van de buren en zo nu en dan een langs flanerend wild zwijn. Al zijn die laatsten ongenood en niet echt welkom maar leg dat maar eens uit aan zo’n zwijn. Maar ik dwaal af.

Deze bonte mix van volwassenen en kinderen, gezinnen, rust- en natuurliefhebbers, kippen en poezen gaat fijn samen. Er is ons veel aan gelegen dat Le Miracle een plek is waar velen zich thuis voelen.

Wij mogen honden dan wel onweerstaanbaar vinden, dat geldt niet voor iedereen.

Om dan telkens als je de neus buiten de deur steekt omver gelopen te worden door een hijgerig en harig beest is geen opsteker voor een ontspannen vakantie.
Ikzelf word er ook niet blij van als een mij totaal onbekende hond in onschuldig enthousiasme tegen me op springt in al te vrijpostige hondenavances.

Dan nog de kwestie van de kippen.
Toen vrienden ons vorige zomer op kwamen zoeken (gezellig !) mochten zij hun hondje meenemen; ik kende Teuntje goed en zij is een lief, welopgevoed en onschuldig exemplaar. Geen probleem dus. Dacht ik.

U voelt ‘m aankomen; Teuntje aanschouwde onze kippen en dat maakte iets in haar los. Een wilde achtervolging met veel gefladder en rondvliegende veren was het gevolg.

Even later viste ik een hijgende kip Betsie uit de struiken; van achteren vrijwel kaal en met een aantal ferme hondenbeten in de kippenbips.
Lang verhaal kort; Betsie heeft het nipt overleefd en Teuntje bleef de rest van de tijd aangelijnd. Wij waren een illusie armer, ook in een lieve hond kan een killer schuilgaan.

En is het u wel eens opgevallen dat hondeneigenaren over het algemeen geen enkel kwaad zien in hun eigen oogappel ? Wat meestal betekent dat het baasje in het beestje het meest welopgevoede, lieve en onschuldige exemplaar ziet van het westelijk halfrond.

Bij aankomst echter blijkt het makke schaap meer weg te hebben van de hellehond Kerberos.

Toegegeven, ik overdrijf, maar om het beeld enigszins in te kleuren.
En last but not least. Honden verliezen over het algemeen haar. Veel haar. En mensen kunnen daar allergisch voor zijn (waaronder ikzelf). En hoewel wij ons bij iedere huizenwissel een slag in de rondte stofzuigen en dweilen, is dat niet afdoende als de volgende gast behept is met een allergie. Het is dus ook niet voor niets dat mijn uitverkorene een niet verharende Lagotto Romagnolo is (ja, Googelt u dat maar even).

Kortom, dat zijn zo de redenen waarom we nee zeggen tegen honden van gasten. Een uitzondering maken we graag voor hulphonden. Dit zijn immers zeer goed getrainde honden die onmisbaar zijn voor hun baasje.

En hoe zit het dan met die kippen en onze Lagotto ? Die zijn na de eerste wederzijdse schrik inmiddels helemaal aan elkaar gewend en lopen ontspannen door malkander over het terrein.

Wij putten ons intussen uit om ons hondenvriendje met behulp van hondensnoepjes, een clicker en commando’s om te toveren tot een braaf en goed luisterend exemplaar waar u als gast geen hinder van zult hebben. Inderdaad, het meest brave exemplaar van het westelijk halfrond ?.
Work in progres, dat wel….