Soms zijn gebeurtenissen zó onwaarschijnlijk dat de lezer zou kunnen denken dat ik een loopje neem met de werkelijkheid. Gelooft u mij, niets van dit relaas is verzonnen. Niets.

Allez, c’est parti: we schrijven 2013.

We vormden met ons drieën een ongewoon maar hecht gezin, zo met onze zoon Djim die door een akelige aandoening rolstoelgebonden was.

We schuwden de uitdagingen niet. Zo trokken we met een ezel door de Alpen, zetten hem achterop onze Triumph Bonnevilles en raasden door de Yorkshire Dales en hij deinde op de rug van een camel (die eigenlijk dromedaris was) door Wadi Rum. We wilden zijn beperkte wereld zo groot mogelijk maken. Maar door zijn toenemende beperkingen werd dat avontuurlijke reizen lastiger. Een eigen vakantiehuis in Zuid-Frankrijk werd ons lonkende perspectief. Waar Djim zich in de rolstoel zelfstandig zou kunnen verplaatsen en hij zich zou kunnen vermaken in het zwembad waar zijn beperkingen hem door het dragende water minder parten speelden.

En zo kochten we Le Miracle, een prachtig rolstoeltoegankelijk appartement in een oude natuurstenen mas in de Cevennen. Met zwembad. We verheugden ons hier gedrieën enorm op.

John Lennon zei het al:

“Life is what happens when you’re

busy making other plans.”

Djim stierf in 2015. Hij had maar kort – te kort – kunnen genieten van onze mooie Zuid-Franse stek.

Verdriet en rouw zijn verzengend, maar geven ook vleugels. Vleugels om weg te gaan van de plek waar het pijn deed. We zetten koers naar Zuid-Frankrijk om daar te gaan wonen en leven en startten hier Gîtes Le Miracle. Vernoemd naar een chanson van Guy Béart: “Le Miracle Vient de Partout”. Het motto waar we ons aan vasthielden toen Djim ernstig ziek werd en we vreesden voor zijn leven. Het wonder kon immers van overal komen, het wonder kon ook hem toevallen. Dat wonder bleef uit. We leven nu voort zonder hem.

Succesvol bestierden we ons kleine bedrijfje in verhuur van vakantieappartementen in het zuiden van Frankrijk. Een enkele keer ontvingen we gasten met een beperking; zo kon het voor Djim aangepaste appartement toch nog voor anderen van nut zijn.

Zo ook voor gasten die we mochten verwelkomen in 2017, laten we hen John en Marieke noemen. Marieke was rolstoelgebonden. Maar John en Marieke waren van het soort “niet piepen en er wat van maken”. Meerdere vakanties brachten ze hier door. Fijne gesprekken hadden we met een goed glas wijn in de hand. Het kon niet anders of we wisselden uit over ziekte, leven en dood, verlies en verdriet, maar ook over hoop en verlangen. Marieke wilde zo graag weer zwemmen, niet evident met haar beperkingen. Maar de weg bleek te zijn waar de wil was, en met vereende krachten hielpen we haar het zwembad in. Ze genoot. Ik pinkte samen met Marieke een traantje weg .

Maar na zeven jaren wonen in eigen verhuurbedrijf voelden we dat deze manier van leven en wonen ons niet langer paste. We besloten alles te verkopen om ergens anders te gaan wonen. We zochten en vonden onze nieuwe plek. Een mooi huis op een schitterende plek met voldoende ruimte, ook voor het ruimhartig ontvangen van vrienden en familie.

Voor ons nieuwe huis staan cipressen.

Drie om precies te zijn.

Ik had zo’n vermoeden dat deze bomen

een symbolische betekenis hebben.

Google gaf het antwoord:

De cipres als christelijk symbool van de hoop op een leven na de dood. In het oosten het zinnebeeld van rouw en soberheid. De boom wordt vaak aangeplant in kloostertuinen en kerkhoven als symbool voor het contact tussen hemel en aarde, tussen de levenden en de doden.

Bijzonder vonden we dat en het raakte een snaar. We besloten ons nieuwe huis La Trinité te noemen. Als teken van de verbondenheid van ons gezin. De drie-eenheid die in ons blijft voortbestaan.

We verkochten ons Le Miracle aan een Nederlands stel, laat ik hen Meindert en Inge noemen. Zij vielen als een blok voor het mooie appartement wat ooit voor Djim werd aangepast. Die aanpassingen waren voor hen geen criterium maar kwamen toch te pas want hun 17-jarig nichtje was rolstoelgebonden; zij zal hier dus naartoe kunnen komen. Het is een prachtige gedachte dat er straks weer een kind als Djim zal genieten in het zwembad. Daar mocht weer een traantje bij weggepinkt worden.

Apotheose

Meindert stuurde me gisteren een bericht.

“Ik was vanmorgen op kantoor en daar was ook mijn collega John. Ik ken hem al 27 jaar…. We hadden het over vakantieplannen en ik vertelde dat we pas in september gaan omdat we dan de sleutel krijgen van ons huis in Frankrijk. O zegt hij, wat leuk, waar heb je iets gekocht? Dus ik zeg, op de driehoek Ardèche, Cevennen en Gard. O, zegt hij, in de buurt van St Ambroix? Ik zeg ja, paar kilometer daarvandaan. Zegt hij dat hij daar ook een paar keer geweest is in een mas die helemaal omgebouwd was, op de begane grond. Dus ik zeg, wij hebben ook een appartement in een mas gekocht op de begane grond. Dus toen zegt hij: dat heet toch niet toevallig Le Miracle ? Toen viel ik bijna van mijn stoel….. wat een toeval.”

Wat een toeval. Inderdaad.

Noem mij een zwever, doe gerust. Maar ik krijg toch het sterke gevoel dat Djim nog elke dag in het soepje van ons leven staat te roeren. En dat voelt heel goed.