Na 7 jaren heen-en-weer-hoppen tussen onze appartementen voelden we dat het tijd werd voor een vaste eigen woonplek.
We namen het kloeke besluit om te stoppen met verhuren van gîtes, onze appartementen te gaan verkopen en een nieuwe eigen woonplek te zoeken. En dat is gelukt ! Alledrie de appartementen van Le Miracle hebben een nieuwe eigenaar gevonden. 

Het vinden van ons nieuwe nest had echter nogal wat voeten in de aarde…..

Het zoeken van een huis in Frankrijk is namelijk een bijzondere ervaring, hebben we gemerkt. De zoektocht verliep moeizaam en een keur aan afknappers trok aan ons voorbij.

Wat hier in Frankrijk namelijk totaal anders werkt is dat je geen clue hebt waar een huis is gelegen, want het adres wordt niet vrijgegeven door de dienstdoende makelaar. Dat betekent dat je altijd een afspraak moet maken voor een bezichtiging en dan achter de makelaar aan moet rijden om er achter te komen waar het huis staat. Een soort van suprise party dus.

Dat kan vies tegenvallen. Best vaak zelfs.

En dan de huizen……hoe zal ik het zeggen……de Franse smaak is anders dan de onze. Dus veel abrikooskleurige muren, betegelde aanrechten, eiken keukenkastjes met schulprandjes, boogjes en betonnen “romeinse” pilaren, witte plavuizenvloeren, roze of mosgroene badkuipen en meer van zulk fraais.

Zomaar even een bloemlezing:

• Guus zag online een leuk huis wat in Les Vans gelegen zou zijn aldus de advertentie. Wij vinden dat een fijne plaats en Guus zag zich ’s ochtends al naar een plaatselijk terrasje kuieren voor een kop koffie in de ochtendzon. Maar de makelaar reed met volle vaart Les Vans uit, en na een halfuur durende tocht over slingerweggetjes kwamen we bij het huis aan, in the outback. Het terrein was to die for; grenzend aan een prachtige rivier en één en al natuur rondom. Maar in het huis was het koud en vochtig met alleen een houtkachel, enkel glas, ongeïsoleerde muren, een keuken die geen keuken mocht heten om van de badkamer nog maar niet te spreken. En klam en kouououououd…..?
• Een volgend huis zou in Les Mages liggen, wij vinden dat best een aardige omgeving. Het huis was voorzien van een separate studio volgens de omschrijving. Fijn voor als er vrienden of familie overkomen. Ook hier weer achter de makelaar aanrijden….Les Mages voorbij…..om dan ergens op een vage plek bij een huis aan te komen. Beetje oubollig, beetje stoffig. Maar daar valt wat aan te doen. Maar in de “separate studio” zou je je hond nog niet willen huisvesten. De tuin was bovendien charmant ommuurd met muren opgetrokken uit grijze betonblokken, een ghetto waardig.
• Een derde huis lag in “secteur Saint-Ambroix” met uitzicht op de oude dorpskern, zo beloofde de advertentie. Ook ditmaal gaf de makelaar flink gas en bleek het huis in een wijkje bij Saint-Brès te liggen. Al bij het uitstappen wilde ik rechtsomkeert maken, maar dat was ook wat sneu voor de makelaar. En wie weet zou het bij nadere inspectie wel een paleisje blijken. Mispoes. Het huis bleek ingeklemd te staan tussen andere huizen met een overdaad aan schuttingen. Het oude dorp kon je inderdaad zien liggen als je op je tenen ging staan en over de daken van de omringende huizen keek. De eigenaresse had bovendien een voorliefde voor de kleur zuurstokroze. Barbiehuis.
• Op naar het volgende huis, van de nagelstyliste van een vriendin van ons. Gelegen in Gagnières, een leuk dorp. De eigenaresse had geen omschrijving en geen foto’s maar we moesten maar komen kijken. We meldden ons op het afgesproken uur. Eigenaresse was er echter niet en nam ook de telefoon niet op. We hebben toen zelf maar wat rondgekeken op het erf. Wat eigenlijk vooral een uitdragerij was, een ongelofelijke puinhoop. Ook hier weer veel grijze betonmuren die het erf opleukten. De terrassen buiten waren betegeld, maar zo’n beetje alle plavuizen lagen los of waren gebroken. Een grafzerk in de tuin vertelde ons dat daar mopshondje “Pepette” lag begraven, ik vrees dat die bij de over te nemen inboedel behoorde. We zijn rap weer vertrokken.
• Foussignargues dan. Een goedlachse Fransman leidde ons rond in zijn door hem zelf opgeknapte oude mas. De tuin was groot en prachtig, maar binnen kwamen we terecht in een wirwar van kamertjes, gangetjes, deuren, trappetjes, nog meer gangetjes, trappetjes en hokjes. Je kon er een heel leger in huisvesten, dat wel. De man was meubelmaker en had zich flink uitgeleefd in het maken van vaste kasten (lelijke). De hoeveelheid kasten was werkelijk onwaarschijnlijk. We hebben er samen met hem smakelijk om moeten lachen. “Ja, dat was vanwege zijn vrouw, die had zoveel spullen, dus dan maakte hij maar weer kasten”. Je hebt in ieder geval een kostelijke ochtend gehad en iets om over te praten.

Enfin, het was allemaal niet om vrolijk van te worden. En er gaat vreselijk veel tijd in zitten. En dan wonen we hier notabene. Stel je voor dat je voor deze miserie iedere keer van ver moet komen. Mon Dieu.

Maar……..toen keerde het tij dankzij een tip van vrienden. Er stond een mooi huis te koop in Saint-André-de-Cruzières. We vielen als een blok voor dit huis en de koop was snel beklonken. Ons aanstaande huis is sfeervol, heeft een prachtige grote mediterrane tuin, een adembenemend uitzicht en is omringd door truffeleiken en wijnstokken. En is voorzien van een mooi appartementje, kunnen we eindelijk vrienden en familie ruimhartig ontvangen. En wie weet verhuren we het ook nog zo nu en dan, we zien wel.

We zien er erg naar uit daar ons toekomstige nest te gaan maken.

Au revoir !