Allemaal beestjes !
Grappig, na 4 jaar gasten te hebben ontvangen begint zich per jaar een thema af te tekenen. Was het thema in 2018 “Gasten die arriveren terwijl wij nog druk aan het poetsen zijn” (lees hier meer), in 2019 is dit thema vervangen door “Gasten die bang zijn voor beestjes”.

In ons digitale informatieboek informeren we onze gasten over heel veel, en ook over kruipend en vliegend ongedierte dat in deze contreien leeft (en hoe er mee om te gaan).

Dat leverde enkele gasten op voorhand al slappe knieën op.

Want er leven hier dus ongewenste types zoals schorpioentjes en wespen, horzels en knutjes. slangen en zwijnen. Hu ! Voor een aantal gasten (lees: vrouwen) was dat iets teveel informatie.

Ikzelf vind een heleboel dingen eng in deze wereld (Trump, Bolsonaro, de klimaatverandering, Kim-Yung-Un) maar van dit soort beestjes lig ik niet wakker, de soms heftige reacties op een relatief onschuldig diertje verrasten me dan ook ietwat.

Ik moest soms alle zeilen bijzetten om het allemaal weer in het juiste perspectief te plaatsen en de ergste angsten te bezweren.

En ik stelde mezelf tenslotte de vraag of het niet beter ware geweest het beleid te hanteren van “wat niet weet wat niet deert”. Ik legde daarom mijn oor eens te luisteren bij enkele vakgenoten hier in het zuiden, maar de stemming bleef onbeslist; evenveel argumenten voor als tegen het vooraf informeren. Na ampele overweging (zoals dat zo mooi heet) toch gekozen voor de optie “een gewaarschuwd mens…”. De kans zo’n beest tegen te komen is weliswaar klein, maar met wat oplettendheid is een onaangename steek of beet makkelijk te voorkomen. En je schrikt tóch wat minder als je er eentje mocht tegenkomen. Mits men is gewaarschuwd natuurlijk…..

En de gast die ontzet riep “Maar vorig jaar waren we in Anduze en daar waren geen schorpioentjes !” moest ik die illusie helaas ontnemen; ze komen voor in het hele Middellandse zeegebied en ook in Anduze. Kennelijk hanteerde de verhuurder in Anduze wél het wat-niet-weet-wat-niet-deert-beleid. Soit ! Niet ons ding dus.

Ook onze jonge Lagotto Romagnolo Charly bleek de gemoederen nogal te verhitten, overigens vooral bij (kleine) kinderen. Hondje Charly is van een beminnelijk soort: zeer speels, knuffelbaar en zacht.

Ze vindt iedereen aardig en leuk en geeft daar ongeremd uiting aan. Dat was voor sommige kinderen (en een enkele volwassene) too much !

Mijn belofte dat Charly “echt super-lief is en niets akeligs zal doen” vermocht niet te helpen, angst is nu eenmaal iets wat aan de ratio voorbij gaat.

Het eerste Charly-projectje was ons neefje van enkele turven hoog. Als je zo klein bent is zo’n enthousiast harig beest best intimiderend. Maar ja, neefje en Charly deelden hetzelfde huis, daar was dus geen ontkomen aan. En hoezeer we ook soebatten en bemiddelden, neefje bleef schrikkerig en vond Charly maar een eng geval. De doorbraak kwam uit onverwachte hoek; neefje had een stok gevonden en dat gaf het jongetje net voldoende controle op de afstand tussen hem en hond, namelijk op stoklengte.

Een vredig tafereeltje in het gras was het gevolg, neefje en hond vertrouwelijk aan weerszijden van de stok. Het leed was geleden; het knaapje heeft het er nu – maanden later – nóg over.

Tot mijn verbazing bleken nogal wat kinderen bang voor honden, want met alle gezinnen die volgden deze zomer kwam er ook een stoet angstige kinderen op het erf. Onze Charly ontpopte zich echter als dé hond bij uitstek om dit varkentje te wassen; kind na kind kwam uiteindelijk door onze knuffelige wolbal tot bezinning.

Een vader stond zijn met Charly spelende zoontje na een week nogal verbijstert te filmen; “Dit gelooft anders niemand !”; het ventje was al zijn leven lang doodsbang voor honden.

Een bij aankomst bang meisje van 5 stond een week later bij het afscheid te huilen, ditmaal omdat ze Charly niet meer wilde missen.
Zelfs het meisje wat bij de aanblik van Charly al begon te huilen van angst heeft na 4 dagen haar eerste voorzichtige aaitjes uitgedeeld. De eerste hond die ze durfde aanraken in haar 7-jarig bestaan. En zo ging het door; Charly mag inmiddels 6 bekeerde kinderen op haar CV bijschrijven.
Dus ouders wees gewaarschuwd; de onvermijdelijke vervolgvraag klonk namelijk ook al vaak: “Aaaah mam, ik wil ook graag een hond zoals Charly !”.

Een moeder suggereerde bij vertrek dat we Charly’s bijzondere kwaliteiten op onze site zouden moeten aanprijzen: Charly de kinderfluisteraar. Bij deze !