Dat mijn leven nu in geen velden of wegen meer lijkt op mijn vorige bestaan in Nederland is wel duidelijk. Bijkletsend met mijn vriendinnen schaam ik me soms voor mijn “wonen op vakantie”. Als ik op een bergtop sta te genieten van het uitzicht of lekker lig te plonzen in een riviertje denk ik met enige gêne aan hen terwijl zij aan hun laptop vastgeplakt zullen zitten op kantoor.
Mijn leven hier is van een ontwapenende simpelheid. Een overzichtelijke bestaan, waarbij het ochtendlicht de functie van de wekker heeft overgenomen, de dag gemoedelijk van start gaat met een kop koffie en een knuffel met de hond. Files en snelwegen zie ik vooral als ik naar Nederland ga wat ik daarom ook niet zo graag meer doe.
Nu was ik in mijn Nederlandse leven geen modepop, maar desondanks was mijn kledingkast meer dan goed gevuld met must-have’s voor allerlei gelegenheden; flinke hakken voor op kantoor, casuals voor thuis op de bank, chic voor op een feestje of restaurant, een Happy Rainy Days jas om uit te waaien op het strand en natuurlijk een Susan Bijl boodschappentas in een kekke kleurencombi.
De stad bleek a dangerous place voor de portemonnee en de gemoedsrust.
Voor dat alles is in mijn nieuwe leven geen nut of noodzaak meer. En nadat ik hier op het terrein een aantal gevoelige smakkers had gemaakt op mijn stadse hakken hebben deze plaats gemaakt voor ander schoeisel. Mijn voeten zijn me er dankbaar voor (de man overigens niet, die vindt het vrouwenbeen op een hak toch mooier, ook het mijne ?).
Ik dacht wel te weten hoe het er in grootstedelijke Nederland aan toe ging, maar daar blijk ik ongemerkt toch lichtjaren vanaf te zijn gedreven. Ik kreeg een onverwacht inkijkje dankzij een paar tijdschriften die Nederlandse gasten achterlieten. En viel al bladerend door de vakantie-JAN van de ene verbijstering in de volgende.
Zo vertelt ene Carmen hoe zij naar Ibiza vertrok met haar kinderen waar ze nu in een finca woont (“weg uit de Amsterdamse ratrace”). Ik citeer: “Mijn stijl ? Eerder rustic-chic, dan boho waar veel mensen op het eiland voor gaan. En absoluut niet flashy.” Achteloos somt ze wat merknamen en designers op, waarmee ze haar fincaatje heeft opgeleukt: “Boven de tafel hangt een ware catch: een mid-century Sciolari-luchter uit Italië”.
Ook Cynthia heeft Nederland ingeruild voor Ibiza en vertelt terloops dat de dreamcatcher in hun huis uit Tulum in Mexico afkomstig is en ze deze listig in de handbagage naar Europa wist te sneaken.
Nederlandse Maud is met haar gezin neergestreken in – jawel, hoe is het mógelijk – Ibiza. Zij en haar man hadden zomaar opeens de middelen voor een “extended holiday” en hebben hun Ibiza-huis op de berg voorzien van “vintage stoelen van Neef Louis” (WTF is Neef Louis ?), een Kartell-tafel en design-klassiekers van Ahrend. Sinds ze hier woont, zo verklapt Maud, focust ze zich op zelfontwikkeling met Full-moon ceremonieën en Womb-healing.
Een andere randstedelijke hippe mevrouw woont 5 maanden per jaar in een strandhuisje op het Nederlandse strand. “Mijn hele garderobe gaat mee naar het strand, inclusief 45 bikini’s, dat is bedrijfskleding als thuiswerkende zzp’er toch ?”. En een zekere Serena vertrouwt ons tenslotte toe dat zij zonder bronzer het huis niet uit gaat. En die koopt ze vast niet bij de HEMA schat ik.
Ik vind het allemaal van een onthutsende schraalheid; alsof er in de wereld niets aan de hand is tuttebellen de hippe en goed gelukte dames maar door; het gebabbel over uiterlijk en interieurs neuzelt en keuvelt betekenisloos van pagina naar pagina. De oppervlakkige humbug wordt onbekommerd gecompenseerd met vage hobby’s die moeten bijdragen aan zelfontwikkeling. Me neus.
Ik word er uiteindelijk zelfs een beetje lichamelijk onwel van
en smijt de vakantie-JAN in de papierbak.
Wat is mijn leven in de Cevennen saai en gewoontjes. Ik ga buiten maar weer eens een snuif gratis bronzer opdoen. Heerlijk.
Hoi Lydia, wat een pittigprachtige reactie. Hier hou ik van, en het leuke is dat ik weet dat jij deze reactie geeft.
Groet ook Guus van me,
Pragit